«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ»
του Furio Bordon
Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ
Θέατρο Coronet
Μία παράσταση - ύμνος στη ζωή και τη νιότη
O Στέφανος Κυριακίδης και η Άντζελα Γκερέκου συμπράττουν μαζί επί σκηνής
Στη σκηνή του Θεάτρου Coronet, ο σπουδαίος Στέφανος Κυριακίδης συμπράττει θεατρικά με την υπέροχη Άντζελα Γκερέκου σε έναν ρόλο μοναδικό και ανυπέρβλητο. Από την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Η Γη της Ελιάς», οι δύο αγαπημένοι ηθοποιοί συναντιούνται ξανά επί σκηνής, σε ένα έργο υψηλής αισθητικής και ουσίας. Πλάι τους, ο ταλαντούχος Δημήτρης Λιακόπουλος. Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας η δυναμική Ρέινα Εσκενάζυ.
Στο πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Furio Bordon «Τα Τελευταία Φεγγάρια» όλα συνδέονται αρμονικά στο πρόσωπο του ήρωα-πρωταγωνιστή, που κάνει μια βαθιά ενδοσκόπηση στο λυκόφως της ζωής του.
Το έργο
Ένας ηλικιωμένος καθηγητής μέσα σ’ ένα δωμάτιο φτιάχνει την βαλίτσα του για τελευταία φορά. Στους τοίχους κολλημένα αυτοκόλλητα με ήρωες του Ντίσνεϊ. Στο πάτωμα ένα φωτογραφικό άλμπουμ και διάσπαρτα κόμικς. Στο πικ-απ ακούγονται οι μουσικές νότες του Μπαχ. Ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι του γιου του που τον φιλοξενούσε, την τελευταία του οικογένεια, για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του σ’ έναν οίκο ευγηρίας.
Είναι η ώρα του αποχωρισμού και του τελικού απολογισμού. Συνοδοιπόροι σε αυτό το τελευταίο ταξίδι, το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής του, τα κόμικς που αγαπούσε να διαβάζει από μικρός και οι μνήμες. Φορτωμένος με το βάρος όσων ειπώθηκαν και κυρίως όσων δεν ειπώθηκαν, άλλοτε πικρός και είρωνας, άλλοτε στοργικός και τρυφερός, μοιράζεται τα αληθινά του συναισθήματα μόνο με την λατρεμένη γυναίκα του που χάθηκε νωρίς.
«Ακούς μουσική, σκέφτεσαι, κάθε τόσο διαβάζεις… Σου φτάνει;»
«Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν γερνάς…»
«Φοβάσαι τον θάνατο; Ο θάνατος είναι ένα τίποτα»
«Κάποτε πίστευες στην χρησιμότητα των λέξεων… Κάποτε ήξερα σε ποιον να τις λέω»
«Είναι ο κόσμος που σιγά-σιγά εξαφανίζεται… Πρώτα οι άνθρωποι… Μετά οι ιδέες… Μένουν μόνο οι μνήμες»
Ο θεατής στα «Τελευταία Φεγγάρια» θα έρθει σε επαφή με θέματα που τον αφορούν και δεν είναι ξένα. Η σχέση του ανθρώπου με το γήρας αλλά και η φωλιασμένη νεότητα στην ψυχή και την καρδιά, είναι ορισμένα από τα διαχρονικά ζητήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο θεατής παρακολουθώντας τον ήρωα-πρωταγωνιστή να παίρνει όλο και περισσότερο απόσταση από τους αγαπημένους του, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, στη συγκίνηση και το γέλιο. Σαν τις στιγμές της ίδιας της ζωής. Σημασία έχει ποιους έχεις δίπλα σου και ποιους κρατάς από το χέρι, σαν αιώνιους συνοδοιπόρους σου!
Για την ιστορία:
Τα Τελευταία Φεγγάρια ανακηρύχθηκαν θεατρικό κείμενο της χρονιάς στην Ιταλία το 1993. Tη θεατρική σεζόν 1995-1996, με πρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, το έργο σάρωσε τα βραβεία, συνιστώντας το «ρέκβιεμ» του μεγάλου ηθοποιού.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Στην κοινωνία μας όλοι κυνηγούν τη νεότητα, όλοι πολεμούν τα σημάδια της γήρανσης, όλοι θέλουν να αποτρέψουν τον θάνατο. Τα γηρατειά είναι κάτι για το οποίο κάποιος πρέπει να ντρέπεται;
Σε αυτόν τον κόσμο που χαρακτηρίζεται από αχαλίνωτο εγωισμό, από τη λατρεία του εαυτού, από την συνεχή αυτοπροβολή, από τη νιότη -με κάθε κόστος,- το να είσαι γέρος σημαίνει να αποκλείεσαι.
Αλλά τα γηρατειά, αντίθετα, είναι προνόμιο. Είναι η στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που κάθεται στην άκρη του ρέματος του χρόνου και παρακολουθεί, παρατηρεί, θυμάται, αναπολεί και ονειρεύεται. Ένας άνθρωπος μοναχικός, κουρασμένος, στερημένος από το μέλλον του που το μόνο που του απομένει είναι η χαρά του παρόντος...
Ρέινα Εσκενάζυ
Έγραψαν για τα «Τελευταία Φεγγάρια»:
Τρεις άνθρωποι, ο εξής ένας, αναδιπλώνουν μία ιστορία, που σκοπό της έχει την αγωγή της ψυχής και τη διδαχή του μυαλού. Είναι κακό ζώο ο άνθρωπος, πατέρα, αλλά κάποιες φορές η αγάπη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όταν την αφήνουν… Αφήστε αυτή την παράσταση να σας μιλήσει. Αφήστε τη να λειτουργήσει σαν ένα παράθυρο στον κόσμο και σε εκείνους που αγαπάτε. Όχι γιατί πρέπει. Αλλά γιατί έτσι… (Κώστας Κούλης - keysmash.gr)
Το κεντρικό πρόσωπο στο έργο είναι ο ηλικιωμένος άνθρωπος και τα συναισθήματα που βιώνει κατά την απομάκρυνσή του από το σπίτι του γιου του. Όμως, το ενδιαφέρον θα πρέπει να επικεντρωθεί και στον γιο, ο οποίος αναγκάζεται να πάρει αυτή την απόφαση: ο ίδιος πώς μεγάλωσε, πόσο κοντά ένιωθε τους γονείς του και τι ρόλο έπαιξε η δική τους σχέση… (Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, timesnews.gr)
Πληροφορίες:
Θέατρο Coronet: Φρύνης 11, Παγκράτι, 11634 Αθήνα
.jpg)