ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ

Πόσο χρόνο χρειάζεται να περιμένει κανείς για την ολοκλήρωση ενός έργου; Ποιο είναι το χρονικό όριο μετά το οποίο η κατασκευή του Μετρό της Θεσσαλονίκης απέκτησε μυθολογικό, ανεκδοτολογικό και συμβολικό χαρακτήρα, επηρεάζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα τον συλλογικό ψυχισμό της πόλης; Πόσο γρήγορα θα ξεχάσουμε τις εικόνες των εργοταξίων στη Μετά Μετρό Εποχή, όταν εξελιγμένοι αυτόματοι συρμοί θα φτάνουν κάθε δύο λεπτά; Πώς αντιλαμβανόμαστε το δημόσιο χώρο και τη συνεχή του αναδιαμόρφωση; Με ποιον τρόπο η συνθήκη της αναμονής εγκαθιδρύεται σε μια πόλη και προς τα πού πρέπει να μετακινηθεί εκείνος-η που επιλέγει να προχωρήσει;
Σ’ αυτήν την devised παράσταση που φλερτάρει με τα όρια του …ψευδο-ντοκιμαντέρ, σταθμοί της πραγματικής ιστορίας του μετρό, συνεντεύξεις εμπλεκόμενων μερών, ερωτηματολόγια και επιτόπια έρευνα μπλέκονται με φανταστικές ιστορίες και προσωπικές σκέψεις, προκειμένου να μετατρέψουν την αναμονή του μετρό σ’ έναν εναλλακτικό κοινωνικό στοχασμό.
Μια ομάδα νέων ηθοποιών της Θεσσαλονίκης, που δεν θυμάται πώς ήταν η πόλη της χωρίς εργοτάξια, ερευνά επί σκηνής το δίπολο στασιμότητα – μετακίνηση και προσπαθεί τελικά να απαντήσει στο ερώτημα: τι είδους μετακινήσεις ονειρεύονται οι νέοι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο στους δρόμους, στην πόλη και στον αστικό ιστό, αλλά στον θεατρικό χώρο, την εργασία και τη ζωή τους. Αγωνιζόμενη να αντισταθεί σε μια νομοτέλεια παραίτησης, φτιάχνει τη δική της παράσταση: ένα έργο για το έργο. Ένα έργο που σαν κάθε άλλο έργο, ψάχνει και αυτό απεγνωσμένα την ολοκλήρωσή του.