Θάνατος στη Βενετία

Στη Βενετία, το έτος 19…, ο Άσενμπαχ, πετυχημένος συγγραφέας που διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του, έλκεται από έναν νεαρό που παραθερίζει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ εκείνον. Από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει του αφιερώνει σχεδόν ιδεοληπτικά τις σκέψεις και τις κινήσεις του, εκμεταλλευόμενος τις φήμες για τον θανατηφόρο λοιμό που μεταδίδεται σε κείνη την ερωτική πόλη της Ιταλίας... «Γιατί στο πάθος, όπως και στο έγκλημα, δεν ταιριάζει η τάξη της καθημερινότητας, και κάθε χαλάρωση του κοινωνικού ιστού, κάθε αναταραχή και κάθε μάστιγα στον κόσμο τού είναι ευπρόσδεκτη, διότι απροσδιόριστα μπορεί να ελπίζει πως μια τέτοια κατάσταση είναι προς όφελός του.» Κι όμως, δεν πρόκειται για έναν έρωτα σαρκικό, αλλά για μια φιλοσοφική, σχεδόν πλατωνική αναζήτηση του Κάλλους. Στο τέλος αυτής της μοιραίας συνάντησης ο θάνατος έρχεται για να εκ-πληρώσει ιδανικά έναν έρωτα που βιώθηκε σαν θρησκευτική εμπειρία και για να ανανεώσει την πίστη ότι «η ομορφιά θα νικήσει!»

Ο Τόμας Μαν έγραψε τη γεμάτη πάθος νουβέλα του το 1912, έναν χρόνο μετά τις δικές του διακοπές στη Βενετία, και συμπεριέλαβε σε αυτή πολλές από τις εμπειρίες και τις σκέψεις του. Με επιρροές από τον Πλάτωνα, τον Γκαίτε, τον Φρόιντ και τον Νίτσε, το μυθιστόρημα ενέπνευσε στον Λουκίνο Βισκόντι την ομώνυμη εμβληματική ταινία του, Θάνατος στη Βενετία.

Η αριστουργηματική νουβέλα έρχεται στο θέατρο Πορεία σε διασκευή του ποιητή Στρατή Πασχάλη και με την υπογραφή του Γιώργου Παπαγεωργίου, ενός σκηνοθέτη που έχει ξεχωρίσει για την ενασχόλησή του με τη δραματοποίηση σημαντικών πεζογραφημάτων, τη χειροποίητη σκηνική δραματουργία και τη χρήση της ζωντανής μουσικής και δραματουργίας. Εξελίσσοντας αυτή τη φόρμα, θα επιχειρήσει να δημιουργήσει ένα αισθαντικό ηχητικό περιβάλλον επί σκηνής, το οποίο θα μυήσει τον θεατή στο μυσταγωγικό ταξίδι του Άζενμπαχ και θα τον καταβυθίσει στα μύχια πάθη του.