«Η Ανθρώπινη Φωνή», του Ζαν Κοκτώ, παρουσιάζεται στο Θέατρο Όροφως, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, με τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Ένας συγκλονιστικός επίλογος μιας ερωτικής σχέσης.
Ένα σπαρακτικό έργο για το τέλος του έρωτα
και την απόγνωση της εγκατάλειψης
Πρωταγωνιστούν μια γυναίκα και… ένα τηλέφωνο.
Μετά την μεγάλη επιτυχία της «Γίδας ή Ποια είναι η Σύλβια;», η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντά ξανά τον Νικορέστη Χανιωτάκη σε μια πολύ ξεχωριστή συνεργασία. Αυτήν την φορά αγκαλιάζουν τον σπουδαίο μονόλογο του Ζαν Κοκτώ «Η Ανθρώπινη Φωνή». Η κάτοχος του θεατρικού βραβείου Μερκούρη (2011) αναμετράται με έναν εμβληματικό ρόλο που κατά το παρελθόν ερμήνευσαν κάποιες από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς ανά τον κόσμο (Σιμόν Σινιορέ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν, Χούλια Μιχένες, Ντενίζ Ντιβάλ, Ρενάτα Σκότο κ.α.).
«Πέντε χρόνια τώρα ζω από ‘σένα.
Περνάω την ημέρα μου περιμένοντάς σε.
Όταν αργείς, νομίζω πως πέθανες.
Πεθαίνω όταν σε φανταστώ νεκρό.
Ξαναζώ μόνο όταν γυρίζεις…
Κι ύστερα, όσο είσαι κοντά μου,
πεθαίνω από τον φόβο μου μην φύγεις…»
Λίγα λόγια για το έργο
Η «Ανθρώπινη Φωνή» είναι ένα μονόδραμα που γράφτηκε το 1928 από τον Jean Cocteau και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά δύο χρόνια αργότερα στην περίφημη Comédie-Française από την Berthe Bovy.
Η μοναδική επί σκηνής ηρωΐδα του συγγραφέα είναι μια νεαρή γυναίκα που μένει στο Παρίσι και τα τελευταία πέντε χρόνια ζει και αναπνέει για να επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον πρώην εραστή της.
Στην Ελλάδα, η «Ανθρώπινη Φωνή» αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, η οποία το ανέβασε στο θέατρο το 1978 μαζί με άλλα δύο μονόπρακτα του Κοκτώ, την «Ψεύτρα» και «Την έχασα» σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη. Πολλοί, μάλιστα, λένε ότι έδωσε την καλύτερη ερμηνεία της ζωής της!
Η «Ανθρώπινη φωνή» έχει εμπνεύσει την όπερα του Francis Poulenc, «La voix humaine» (1958), το «The telephone» του Gian Carlo Menotti και την ταινία του Roberto Rossellini με την Anna Magnani, «L’Amore» (1948). Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» εμπνέεται επίσης από το έργο του Κοκτώ.
Ο συγγραφέας Ζαν Κοκτώ
Ο Μάνος Χατζιδάκις τον χαρακτήρισε «έναν διαβολικό ακροβάτη της τέχνης». Ήταν ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ένας από τους πιο πολυσχιδείς καλλιτέχνες του μεσοπολέμου, μέλος της γαλλικής πρωτοπορίας. Ο Ζαν Κοκτώ, ένα λαμπρό άστρο των γαλλικών γραμμάτων και της τέχνης, μια σπουδαία προσωπικότητα, νάρκισσος, εστέτ, φιλόδοξος, μοναχικός, με πνεύμα σπινθηροβόλο, εξακολουθεί με το έργο του να συνδέει την εποχή του με την εποχή μας. Τα έργα του συνομιλούν με το δικό μας παρόν, με τις ίδιες αγωνίες, τον φόβο του θανάτου και τη λύτρωση από τα πάθη.
Στην «Ανθρώπινη Φωνή», ο Κοκτώ συλλαμβάνει με τρόπο προφητικό τη σχέση μας με το τηλέφωνο που έμελλε να αλλάξει τα πάντα στις σχέσεις μας. Στο εμβληματικό του έργο διερευνά την απεγνωσμένη ανάγκη μας για ανθρώπινες σχέσεις και το κάνει με έναν εξαιρετικό μονόλογο και μια γυναίκα που παλεύει με πάθος για το άτομο που αγαπά.
Τα θέματα του έρωτα, της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, της προδοσίας, του ψέματος, της λατρείας, του πάθους, της απόρριψης, του αδιέξοδου των σχέσεων κυριαρχούν στο έργο του Κοκτώ αναλλοίωτα μέχρι και σήμερα.
Η υπόθεση του έργου
Μια νεαρή γυναίκα συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον άντρα της ζωής της, ο οποίος την έχει εγκαταλείψει και την επόμενη μέρα πρόκειται να παντρευτεί μια άλλη. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες της απόγνωσης και της δραματικής πτώσης της. Περικυκλωμένη από την έννοια του θανάτου, βιώνει τον πόνο του έρωτα που μετατρέπεται από ευγενές σε καταστροφικό συναίσθημα.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Ζαν Κοκτώ
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Μαθές
Βοηθός σκηνοθέτη: Ναταλία Πελέκα
Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα
Παίζει: Λουκία Μιχαλοπούλου
Διάρκεια: 1 ώρα & 10 λεπτά
