"Το έκτο πάτωμα"

Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία και θρυλική πλέον παρουσίασή του στο θέατρο «Περοκέ» (1991-92), το έργο του Αλφρέντ Ζερύ, μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ: Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας.



Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει την επιτυχημένη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, παρακολουθούμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων να ξετυλίγεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τα πάθη και πάνω από όλα τα όνειρά τους. Όνειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που τους δίνουν τη δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητάς. Μόνο που μέσα στην πορεία του έργου, θα συνειδητοποιήσουν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα -που δυστυχώς τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.

Σε ένα αφαιρετικό και ταυτόχρονα πολύ δυναμικό σκηνικό, με ζωντανή μουσική και εντυπωσιακές χορογραφίες, μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου και του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως «Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποιά χρονιά», «Το τραγούδι της κουτσομπόλας», «Το τραγούδι της ζήλειας» και «Η κουπαστή» μετατρέπουν τη σκηνή σε μία φαντασμαγορική μουσική παράσταση, χαρίζοντας στους θεατές ένα απολαυστικό και αισιόδοξο δίωρο.
Γιατί όπως λέει και ένα από τα τραγούδια της παράστασης, όνειρο είναι όλα : «τίποτα δεν έγινε, τίποτα δεν είδατε, τίποτα ποτέ...στο φινάλε είμαστε όλοι θεαταί...»