Η Αυλή των Θαυμάτων, του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Μετά τις sold out παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και την θερμή ανταπόκριση κοινού και κριτικών, η «Αυλή των Θαυμάτων» ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη για λίγες μόνο παραστάσεις.

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο πολιτιστικός οργανισμός Λυκόφως παρουσιάζει ένα σπουδαίο θεατρικό εγχείρημα. Ο βραβευμένος με «Κάρολος Κουν» σκηνοθέτης, Χρήστος Σουγάρης, και ο διεθνώς καταξιωμένος σολίστ και συνθέτης Στέφανος Κορκολής, υπογράφουν μια ιδιαίτερη εκδοχή του πιο εμβληματικού έργου του νεοελληνικού θεάτρου, της «Αυλής των Θαυμάτων», σε μορφή μιούζικαλ. Μαζί τους, ένα μοναδικό επιτελείο συνεργατών και πρωταγωνιστών.

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στους στίχους, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στη δραματουργία και ο Φωκάς Ευαγγελινός στις χορογραφίες. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Ελένη Μανωλοπούλου, ενώ τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου. Πρωταγωνιστούν Γιώργος Γάλλος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Ρούλα Πατεράκη, Μάνος Βακούσης, Κόρα Καρβούνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου και η διεθνής μέτζο σοπράνο Ειρήνη Καράγιαννη. Μαζί τους η Φιλαρέτη Κομνηνού και ο Αντώνης Καφετζόπουλος, σε έναν εξαιρετικό 18μελή θίασο. Στην διεύθυνση δεκαμελούς ορχήστρας επί σκηνής, ο καταξιωμένος μαέστρος Αναστάσιος Συμεωνίδης. Στις 28 και 29 Μαΐου, στο πιάνο επί σκηνής θα βρίσκεται ο Στέφανος Κορκολής.

«Η Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη – το μιούζικαλ, είναι ένας ύμνος στην αέναη προσπάθεια του Έλληνα να ξεπεράσει τα στενά γεωγραφικά πλαίσια, να αποτινάξει τη διαρκή φτώχεια, να αντιμετωπίσει την έλλειψη σταθερότητας και να ριζώσει σε ένα τόπο όπου μπορεί να ευημερήσει. Η υψηλή ηθογραφία των χαρακτήρων του έργου και των παθών τους βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή μας, η οποία αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη ‘στρατηγική’ γεωγραφική μας θέση, τη φτώχεια του τόπου μας και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν – και η πιο συχνή λαχτάρα μας είναι να στεριώσουμε κάπου, να σιγουρέψουμε ότι από εδώ και πέρα ‘όλα θα πάνε καλά’.