Eγκαινιάζεται στον χώρο «16 Φωκίωνος Νέγρη» η ατομική έκθεση του ζωγράφου Στέφανου Δασκαλάκη με τίτλο «Συλλογή Σωτήρη Φέλιου – Στέφανος Δασκαλάκης: Ζωγραφική 2013 – 2021» σε επιμέλεια της Ειρήνης Οράτη.
Η έκθεση παρουσιάζει 25 ζωγραφικές συνθέσεις, κυρίως μεγάλων διαστάσεων, από τη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου και ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, όπως την Τράπεζα της Ελλάδος, τη Συλλογή Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., τη Συλλογή Αντώνη και Άζιας Χατζηιωάννου και τη Συλλογή Δανή Κοτζαϊβάζογλου.
Η έκθεση χωρίζεται σε δύο ενότητες, η πρώτη αποτελείται από έργα που έχουν φιλοτεχνηθεί από το 2004 – 2009 και ανήκουν στην Συλλογή Σωτήρη Φέλιου, και η δεύτερη από έργα που έχουν δημιουργηθεί την περίοδο 2013 – 2021, μετά την αναδρομική έκθεση του Στέφανου Δασκαλάκη στο Μουσείο Μπενάκη το 2013, και ανήκουν σε συλλογές ιδρυμάτων και ιδιωτών. Τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν έως σήμερα εκτεθεί.
Ακολουθώντας μια χρονολογική προσέγγιση, η έκθεση φανερώνει στους θεατές την εξέλιξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Στέφανου Δασκαλάκη, μέσα από τις θεματικές ενότητες που τον απασχολούν: η ανθρώπινη μορφή και η γυναικεία φιγούρα, η σημασία της τοποθέτησης του μοντέλου στο ατελιέ και η κατάλληλη «σκηνογραφία» της εικόνας, η παρατήρηση της πραγματικότητας την ώρα της ζωγραφικής πράξης, η αποτύπωση του φωτός και της σκιάς και οι εσωτερικοί χώροι.
Όπως επισημαίνει στο κείμενο της η επιμελήτρια της έκθεσης Ειρήνη Οράτη:
«Ο Δασκαλάκης δεν αναζητά μια ιδεατή ομορφιά, δεν δημιουργεί εντυπώσεις «ωραίου». Με το πινέλο σκάβει, προσθέτοντας ολοένα στα πρόσωπα, στοιχεία που εκείνος διακρίνει, που εκείνος έχει επιλέξει να προβάλλει και συχνά, να φωτίσει. Εδώ ανήκουν οι θαυμάσιες μορφές της Μυρτώς, της Ναταλίας, της Ιωάννας, της Ελένης, πάνω σε αυτοσχέδιες βάσεις -μεταχειρισμένες ξύλινες παλέτες που λειτουργούν ως αναπάντεχα βάθρα-, αλλά και οι αρκετές συνθέσεις πάνω στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και κάπως αλλοπρόσαλλο πρόσωπο του Λεωνίδα.»
Επισκεπτόμενοι την έκθεση, οι θεατές ανακαλύπτουν πρώτα τα έργα μέσα στα οποία πρωταγωνιστούν οι μορφές των προαναφερόμενων μοντέλων, έργα που ανήκουν στην πρώτη ενότητα (2004-2010) της έκθεσης και χαρακτηρίζονται από απροσδιόριστους εσωτερικούς χώρους και ένταση στην παρουσία στων μορφών. Στη συνέχεια όμως, παρατηρείται η πρόσφατη στροφή του ζωγράφου προς νέες επιλογές και προσεγγίσεις, ως προς τη θεματολογία και με τον τρόπο γραφής του. Η ανθρώπινη μορφή συνεχίζει να κυριαρχεί στα έργα του, ζωγραφίζοντας πάντα από ζωντανό μοντέλο, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται η επιλογή του ίδιου του Στέφανου Δασκαλάκη να «επιστρέψει» στον εσωτερικό χώρο του εργαστηρίου του, «αντιμετωπίζοντας» στις συνθέσεις του ξανά το φυσικό φως και ανανεώνοντας τις θεματικές του επιλογές.
Τέλος, ο Σωτήρης Φέλιος αναφέρει στο εισαγωγικό σημείωμα του καταλόγου:
«Με τη ζωγραφική του Στέφανου Δασκαλάκη πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτό που αντιλαμβάνομαι με τα μάτια μου κοιτάζοντας τους πίνακες, υπάρχει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και πέρα απ’ την αντίληψή μου (εκεί που ξέρω ότι υπάρχει ένα «χάος»), ή αν ο Στέφανος Δασκαλάκης μου δίνει μαζί και μια «ζώνη ασφαλείας» για να ψηλαφίσω το χάος και να το «απολαύσω», όπως τον γύρο του θανάτου, απ’ τα πανηγύρια που πήγαινα παιδί στην Τρίπολη τον Δεκαπενταύγουστο;»
Την έκθεση συνοδεύει πλήρως εικονογραφημένη δίγλωσση έκδοση.
