Έκθεση σύγχρονης τέχνης της Τζαν Λιοδάκη με τίτλο «Πριν τη Μικροφυσική: Ζωγραφίζοντας οικισμούς μικροοργανισμών»

Εγκαίνια την Πέμπτη 1 Αυγούστου, στις 20.00.
Διάρκεια έκθεσης έως τις 30 Αυγούστου
Επιμέλεια: Ηλίας Ηλιάκης
Θεωρητική Τεκμηρίωση: Μυρτώ Κοντομιτάκη

Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο: 09:00 ως 13:30
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 09:00 ως 13:30 & 18:00 ως 21:00

«Η νέα σειρά έργων της εικαστικού Τζαν Λιοδάκη είναι αφιερωμένη στην αρτιότητα συνύπαρξης των αντιθέτων που συναντάμε στη φύση, με το πλέον σύνηθες να είναι ο θάνατος που είτε συμβαδίζει, είτε γεννά τη ζωή. Έχοντας για χρόνια διανύσει μια εικαστική πορεία με επίκεντρο τη φύση και τις αέναες ροές που αποτυπώνονται ή και αλλοιώνονται από αυτήν, τώρα επιλέγει κομμάτια αγαπημένων φυσικών στοιχείων, όπως η πέτρα, το φυτό και το χώμα. Δεν υπάρχει νερό, ούτε ουρανός, τα οποία πρωτοστατούσαν σε παλαιότερα έργα της. Με γενναιότητα και επιλεκτικότητα, η Λιοδάκη στρέφεται στη γη, στη φαινομενικά άγονη και γεμάτη πέτρες εκδοχή της, για να αποτυπώσει εικαστικά και να μας βοηθήσει να κάνουμε ένα πρώτο βήμα αναγνώρισης του μεγαλείου της.

Οι πέτρες της Λιοδάκη έχουν σχήματα και μορφές που η αρχιτέκτων Ζάχα Χαντίντ είχε τολμήσει, φανατική της αποτύπωσης  ενεργειακών ροών κι εκείνη, καθώς και ο εικαστικός σκηνογράφος Χανς Ρούντολφ Γκίγκερ, λάτρης μιας φουτουριστικής πολυπλοκότητας. Εκπληκτικό το πώς οι απόλυτα φυσικές φόρμες, μέσα από το ζωγραφικό έργο της Λιοδάκη, απέκτησαν μια σχεδόν αλλόκοσμη, αυτόνομη ύπαρξη.

Τα δύο τελευταία χρόνια ζωγράφισε έργα κάτι σαν «εικαστικές αεροφωτογραφίες» ιδιόμορφων, επιτυχημένων φυσικών εγκαταστάσεων. Είναι όμως στην πραγματικότητα η εικαστική ματιά της Λιοδάκη σε οικισμούς αθέατων μικροοργανισμών, που με κάθε αλλαγή, με κάθε πέτρα που θα κυλήσει, σε κάθε σκιά που θα παραμείνει για όσο παραμείνει, δημιουργείται ένα νέο σύστημα μικροοργανισμών, με την τελειότητα που κάθε ανθρώπινο οικιστικό σύστημα θα ζήλευε.

Είμαστε λοιπόν ως θεατές, μπροστά σε μια διπλή αποκάλυψη: αυτήν της μετεξέλιξης του έργου της Λιοδάκη, από την αποτύπωση του φυσικού σε απόδοση τέτοια που να το καθιστά σχεδόν μεταφυσικό και την ίδια στιγμή  βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την Μικροφυσική, εστιάζοντας στις άγονες για εμάς πέτρες, με τα φυτά να ξεπηδούν και τα γκρίζα έξυπνα κενά, να μας δημιουργούν την αίσθηση του αυτόνομου και του «άλλου».

Να μας θυμίζουν την αναγκαιότητα της εικαστικής αποτύπωσης, ώστε να καταφέρουμε να δούμε αυτό το «άλλο», το οποίο δεν αναγνωρίζουμε με την πρώτη ματιά.»