ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
«ΑΣΚΗΤΙΚΗ» του Ν. Καζαντζάκη
Σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου
Μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου
«Ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα»
Ν.Καζαντζάκης.
Η«Ασκητική» το πιο εμβληματικό έργο του κορυφαίου Έλληνα συγγραφέα
Ν. Καζαντζάκη στο οποίο συνοψίζεται όλη η κοσμοθεωρία του, ανεβαίνει στο θέατρο Βρετάνια σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου, από 5 Μαΐου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.Tο σπουδαίο φιλοσοφικό έργο, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά προσαρμοσμένο σε θεατρική παράσταση από τον Πάνο Αγγελόπουλο, το 2011 προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού και των κριτικών και συνεχίστηκε με επιτυχία για να ολοκληρώσει τη μαγική διαδρομή του στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2017.
Η «Ασκητική» είναι μια Κραυγή αγωνίας, αλλά και μια Πρόσκληση για αγώνα.
Ο Καζαντζάκης έγραψε ότι η Ασκητική είναι μια Κραυγή και όλο το έργο του είναι σχόλιο στην Κραυγή αυτή. Μια κραυγή και μια πρόσκληση για τον αγώνα επιβίωσης και εξέλιξης του ανθρώπου«Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Η πρόσκληση είναι μια ώθηση προς τα εμπρός «Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία. Μη καταδέχεσαι να ρωτάς: ‘’Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;’’ Πολέμα!».Ο συγγραφέας μιλάει για τη μάχη του ανθρώπου με τις δυνάμεις της υλικής, πνευματικής και ηθικής φθοράς και την ανάδειξη εκείνων των ικανοτήτων και αρετών που ωθούν τον άνθρωπο να μάχεται, να εξελίσσεται, να δημιουργεί, και να ελπίζει.
Η προσέγγιση του σκηνοθέτη για το έργο
Η «Ασκητική» είναι μια τραγωδία, με την αριστοτελική έννοια μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας, μίμηση της ζωής, θρησκευτικής και πολιτικής…Μια νέα θεατρική ματιά, με τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας, ένα δράμα με χαρακτήρες και δράση, που καταλήγει σε σύγκρουση και κάθαρση. Υπάρχουν δυο κυρίαρχες δυνάμεις που διασχίζουν και χτυπιούνται μεταξύ τους, το πνεύμα και η καρδιά . Οι έννοιες ενσαρκώνονται στη σκηνή ενώ το λογικό και το αλαζονικό πνεύμα το υποκρίνεται ένας ώριμος άνδρας και την τρυφερή και αβέβαιη καρδιά μια γυναίκα.Δίπλα τους ένας μικτός χορός βομβαρδίζει συνεχώς με ερωτήματα και δοκιμασίες.
Η ορμητική σκέψη, η χειμαρρώδης γλώσσα, η απαράμιλλη εκφραστική ικανότητα, η δημιουργική φαντασία, η βαθιά αίσθηση της πραγματικότητας και προπάντων η λογική τεκμηρίωση των απόψεών του έργου, αποδίδονται στην σκηνή και μεταφέρουν απλοικά στους θεατες την Κραυγή για την σωτηρία της ψυχής.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι η «Ασκητική» την σημερινή εποχή αποκαλύπτεται ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που μας παροτρύνει να σιωπήσουμε, ώστε να αφήσουμε τον αληθινό εσωτερικό μας κόσμο να ελευθερωθεί, παράλληλα μας εξοικειώνει με τις μεγάλες αγωνίες και φόβους ενώ τελικά μας οδηγεί σε λυτρωτικά συλλογικά οράματα. Μέσα από αυτό το φιλοσοφικό έργο, εκείνο που αναζητείς είναι το φως και μέσα από την αναζήτηση αυτή, βρίσκεις τον βασικό σου στόχο, την απόλυτη ελευθερία».
